MAKULAY NA BUHAY

          Lahat tayo ay may kanya-kanyang klase ng buhay. Ito ay nakadepende sa ating sarili. Marahil, ito ay dahil sa ating mga gawi o ugali. Ngunit kahit anong klase ng buhay mayroon tayo ay dapat pa rin natin itong ipagpasalamat. Sapagkat ang buhay ay mahalaga. Ito ay ibinigay sa atin ng Poong Maykapal para ingatan at pahalagahan. Anong klase ng buhay ba mayroon ka? Naaayon ba ito sa iyong nais? Ipinagmamalaki mo ba ang buhay na mayroon ka? Pinahahalagahan mo ba ito?

Ang buhay ay parang coloring book sa dami ng kulay. Ang buhay ay isang paglalakbay. Paglalakbay na kung saan ay marami tayong bagay na mararanasan. Mga bagay na kanais-nais at mga bagay na di-kanais-nais. Mga bagay na mabuti at masama. Mga bagay na malinis at marumi. Mga pangyayaring itinadhana at itinakda para sa akin, sa’yo at sa ating lahat. Mga pangyayaring ikinatutuwa ng tao na mangyari. Mga pangyayaring di man kagustuhan ng iba na mangyari. Mga pangyayaring kina-kailangang mangyari para matuto ang isang tao. At higit sa lahat, mga bagay na kalooban at di-kalooban ng Diyos na mangyari. Nasa ating sariling kamay ang pagbibigay kulay sa ating buhay. Sa dami dami ng mga nangyari sa ating buhay, hindi ba’t maituturing na itong makulay?

Oo, masalimuot at makulay ang buhay ng tao. Ang ating mga magulang, kapatid, asawa, kamag-anak, kapitbahay, kaibigan, kaaway, kakwentuhan, kaharutan, kakampi, kalaguyo, kapuso, kapamilya, ka-tandem, ka-team, ka-friendster, ka-facebook, kalaro o simpleng kasama lang. Silang lahat ang nagbibigay ng kulay at kahulugan sa ating buhay. Sila yung mga taong laging nakapaligid, laging nakabantay, laging nakamasid at laging naghihintay sa anumang ikikilos at sasabihin mo. Oo, ang iba sa kanila ay totoong mapagmasid ngunit marami din naman ang walang pakialam. Ang nakakalungkot lang ay mas marami pa rin yung mga taong mapanghusga sa kapwa, yung mga taong mayayabang, yung mga taong nangmamata at nanghahamak ng kanilang kapwa. Ngunit hindi ito hadlang upang maging masaya. Patuloy lang sa pagkulay ng iyong buhay sapagkat balang araw ika’y magtatagumpay ay titingala sila sa iyong tibay.

Pare-pareho naman tayong mga nilalang ng Diyos. Pero bakit kaya sila ganun? Bakit may mga taong mapanghusga sa kapwa? Ngunit alam kong maraming mga dahilan kung bakit sila ganun. Siguro nga dahil walang silang magawa sa kani-kanilang buhay. Kung may mga taong mapanghusga, mayroon din namang mga mayayabang. Karamihan naman sa kanila hanggang yabang lang. Sila yung mga taong masyadong mataas ang tingin sa sarili. Siguro pakiramdam nila para silang Diyos na di kayang abutin ng kapwa nila. Bakit, ganun na ba talaga sila kataas? Ang tatayog ng lipad nila. Matatayog nga pero lumilipad naman sila ng walang pakpak. Bukod sa kanila, marami pang uri ng mga masasamang tao. Gaya na lang nung mga taong nangmamata ng kapwa. Yung mga matapobre at mga walang pusong mga nilalang. Kalimitan sa kanila ay ang mga mayayaman. Pero hindi lang naman sila. Meron din namang iba na pakiramdam nila’y mayayaman at matalino sila na dahil sa kanilang pagpapalalo sa sarili ay pipiliin pang hamakin ang kapwa kaysa tulungan at mahalin sila.

Ang dami na talagang masasamang tao ngayon sa mundo. Marami nang mamamatay tao, drug addict, drug pusher, mga sindikato, magnanakaw, mga taong gahaman sa pera at kapangyarihan at higit sa lahat, mga taong walang takot sa Diyos. Sabi nga sa Bibliya, “Ang pagmamahal sa salapi ay ugat ng lahat ng uri ng kasamaan.” Kalimitan sa mga krimen at kasamaan sa mundo ay dahil sa salapi. Salaping ginagamit ng tao araw-araw. Salaping ibinibili ng pagkain at gamot. Salaping inihahandog sa Diyos. Salaping inihahandog sa kapwa. Ang masaklap lang, ang salaping ito ay nagagamit din sa pansariling kapakinabangan ng tao. Nagagamit ito sa lahat ng uri ng kasamaan sa mundo. Nakakalungkot isipin na tayo’y nabubuhay sa mundong punung-puno ng kapangitan, karumihan, kabulastugan, kahirapan, kapighatian at kasamaan.

Gayunpaman, nagpapasalamat pa rin ako sa Panginoon dahil sa kabila ng mga kasamaang ito, mayroon pa rin akong naaaninag na mga bagay ng kabutihan. Ang tinutukoy ko ay yaong mga positibong bagay na nangyayari sa kapaligiran. Nagkakaroon ng katuparan ang mga mabubuting bagay na ito dahil na rin sa mga taong gumagawa at nagpapalaganap ng kabutihan sa mundo. Sila yung mga taong malilinis ang kalooban na mabuti ang pakikitungo sa lahat, mga taong matulungin sa kapwa, mga taong masisipag sa paggawa ng kabutihan, mga taong hindi mapanghusga sa halip ay mga matutuwid magsikilos at makatwiran kung magsalita at higit sa lahat sila yung mga taong may takot sa Diyos.

Oo, marami ding mga mabubuting tao. Yung isang kakilala ko nga ay napakamatulungin sa kapwa. Isa siyang guro. Napakabait niya. Ang lahat ng ginagawa niya ay para lamang sa ikabubuti ng kanyang mga estudyante, kapwa guro at kapwa tao. Salamat talaga sa kanya dahil nakabahagi ako ng kabutihang ipinapakita niya sa lahat.

Nakakatuwa talaga yung mga taong nakikita mong gumagawa ng kabutihan sa kapwa. Hindi matutumbasan ng kahit anong kayamanan at luho sa mundo ang ginagawa nila. Sila’y hindi mga sugapa. Hindi sila mayayabang. Hindi sila nangmamata ng kapwa. Hindi sila ganid sa kapangyarihan. Sa madaling sabi, hindi halang ang bituka nila. Sila yung mga taong nakatakda na sa langit. Siguradong may kalalagyan na sila dun. Mahal nila ang kanilang kapwa at ang Diyos kaya mahal din sila ng Diyos.

Yan ang buhay ng tao. Isang buhay na punung-puno ng karanasan, kaalaman, kabutihan, kasamaan at pag-asa. Isang buhay na tungo sa ikaliligtas o tungo sa ikapapahamak. Isang paglalakbay tungo sa iba’t-ibang lugar at panahon sa daigdig. Isang makabuluhang pakikipagsapalaran sa buhay. Isang laban na ang matibay lamang ang nagwawagi. Isang pakikipagtunggali na kailangan nating ilaban at ipanalo hanggang sa huli, hanggang sa huling tibok ng ating mga puso, hanggang sa huling hininga, hanggang sa katapusan ng sanglibutan. Totoo ngang ang buhay ay punong-puno ng kulay.

TEKSTONG DESKRIPTIBO

Isinulat ni: Christine Rica C. Sernias